نگاه روز | 1401/10/17

سیاسی، فرصت خدمت یافتند. خود را و اندیشه‌های خود را عرضه کردند و در معرض عرضه و آزمون عملی قرار گرفتند. افکار عمومی هم آن‌ها را به قضاوت گذاشت. اول انقلاب مدیریت کشور به دست ملی مذهبی‌ها افتاد و امید می‌رفت با عنایت به تجارب سیاسی‌شان در دوره‌های قبل، مدیریت‌شان تداوم یابد و ارکان قدرت را مطیع و متقاد خود کنند. اما خیلی زود سرشان در عمل و نظر به سنگ خورد و زبان‌شان به اعتراض و گلایه چرخید. آن‌ها از اراده‌ای قاهر و ناپیدا گلایه کردند و شوخی و جدی به اطلاع عموم رساندند که «نمی‌گذارند ما کار کنیم». بعد از آن‌ها، این سنت گلایه پایدار ماند و چند سال بعد حتی رقبای آن‌ها نیز به‌همین سنت مبتلا شدند. این گلایه گذاری ها در واقع ترجیع‌بند دولت‌مردان بعد از انقلاب است و بسیاری از کاسه کوزه‌ها را بر سر آن می‌شکنند یا تقصیرش را به پای دولت‌مردان قبل می‌گذارند. این اراده، دانسته یا نادانسته یک لطف بزرگ هم در حق صاحب‌دولتان کرده و می‌کند. دولت‌مردان، وقت حساب‌کشی، وقتی مردم از آن‌ها وعده‌های تبلیغاتی را مطالبه می‌کنند.

غلامرضا قدس