فرهنگ ما، مدارا و مروت است نه خشونت
- شناسه خبر: 6895
- تاریخ و زمان ارسال: 30 خرداد 1402 ساعت 0:44
نماهنگ آزاردهنده و شأن شکنی که در طیف وسیعی در فضای مجازی روی آنتن رفت و خیل بینندگان داخل و خارج کشور، در فرمان خشونت‌بار «گردن‌شکنی»، آن‌هم به ادعّای قانونی بودن آن از زبان فرمانده نیروی انتظامی استانی، دید‌ند و شنیدند، معلوم نشد که قدرت‌نمایی بود یا تخلیه‌ی هیجانات منفی درونی و امیال سرکوفته روانی؟ وگرنه، کسی که به درجه‌ی امیری و سرداری رسیده و سنّی از او گذشته‌است و بی‌شک فرزندانی دارد جوان و نوجوان، نباید فاقد احساس و عاطفه‌ی انسانی باشد که درمورد همسالان فرزندانش چنین بگوید و مصیبت‌بارتر آن‌که مهر قانونی هم بر آن بزند. چراکه چنین امیری لابد باخبر از مبانی حقوقی و مسئولیّتی، هرگز نمی‌بایست چنین فرمانی صادر می‌کرد.
توصیه و فرمانی که هیچ وجهه و مبانی حقوقی و قانونی نداشت و اگرکه تعبیری کنایی هم به کار برده باشد، هیچ توجیه قانونی بر آن منطبق و مترتب نیست. چون به فرض ارایه‌ی لایحه‌ی حجاب و عفاف و تأیید آن، تاآن‌جاکه جسته و گریخته شنیده‌ایم عبارت از تذکر قانونی مهربانانه است و در مرتبه‌ی بعد، جریمه و ارسال پرونده به محکمه‌ی قضایی و حبس و انفصال از خدمت و… امّا این‌که در اصلی و تبصره‌ای به گردن شکنی اشاره و تأکید شده باشد، باید آمر به این خشونت پاسخ بدهد و استنباط خود را در تفسیر آن لایحه که هنوز قانون نشده، در این روایت و فرمان ببیند. صدور فرمان موکّد که به استناد مقاله و اظهارنظر رئیس پژوهشکده‌ی حقوق و قانون ایران (در سرمقاله‌ی روزنامه‌ی اطلاعات یکشنبه 28/۰۳/1402)، وفق ماده‌ی ۵۵ قانون مجازات عمومی، جرم تلقّی می‌شود و عنصر مجرم به حبس ۲ ماه تا یک‌سال محکوم می‌گردد و نیز، مطابق ماده‌ی ۱۳۶ قانون مزبور، باید به تخلّف نظامیان در دادسرای نظامی رسیدگی شود.
از این مسائل مجرمانه‌ی حقوقی که بگذریم که از اختیارات قانون و دادسرای نظامی است و جهت اقناع افکار عمومی و دفع اهانتی که بر مردم روا شده، باید اقدام کند، موضوع کیان کشور، نظام، دین و شرع مقدس و نیز وزانت نیروی خدوم و حقوق‌مند حافظ امنیّت جامعه به نام نیرو انتظامی است چون پای اهانتی در میان است که از مباحث حقوق عمومی و اجتماعی به شمار می‌آید. به‌همین جهت، به گمان این قلم، بزرگ‌ترین خدمتی که این فرمانده آمر به گردن شکنی و مصداق ترویج خشونت، به شأن خود، نیروی انتظامی، ایران و اسلام می‌تواند بکند، اوّل، طلب آمرزش از پیشگاه خداوندی که آفریننده‌ی گردن‌ها و «مالک الرقاب» است و سپس، عذرخواهی از ملّت شریف و نجیب ایران، ملّتی که فرهنگ بالنده‌اش بر مدار مدارا و مروّت با دشمنان و دوستان و پرهیز از هر نوع خشونت کلامی و رفتاری است و آن‌گاه استعفا و بیان ندامت از گفتار خویش تا چنین رفتارها و گفته‌هایی، بنای فکری و زبانی اسلام‌ستیزان آن سوی آب‌ها از نوع تفّکر «نشریه‌ی شارلی ابدو» ها را تأیید نکند تا قرائت بوکو حرام و داعش و القاعده و… به پای مسلمان ایرانی هم بنویسند و پرده‌ای بکشند بر دین هدایت رحمانی و پیامبری که مکارم اخلاق حمیده اش را خداوند تکریم می‌کند و همین مکارم و سعه‌ی صدرش را عامل گرویدن دسته دسته و ملّت به ملّت به اسلام شد و بعد از این هم، این سیر، متکامل‌تر از پیش اگر قدر بدانیم و اصولی باشیم، ادامه خواهد یافت.
و امّا در شرایط بسیار حساس کشور، ما با نسلی طرف هستیم که از شدّت عمل، پا پس نمی‌کشد و هراسی از جریمه و حبس و دار و درفش و از نوعی که چنین فرماندهانی بدان معتقدند، ندارد که اگر می‌داشت با این همه هزینه‌ای که پرداخت از روش و تلّقی خود بازمی‌گشت. امّا از این‌سو، نسلی است که با اقناع منطقی، با امید دادن به او، با حرمت گذاشتن به منش و گرایش‌ها و باورهای او، می‌توان دلش را به دست آورد منوط به آن‌که طرف مقابلش، به دانش رفتارشناسی و ورود به ذهن و زبانش و از همه مهم‌تر با اخلاق عملی، اخلاقی که انبیا، امامان و اولیای الهی، بدان آراسته بودند و با این حربه‌ی مؤثّر به‌همراه فضایل انسانی، شخصیّت‌هایی پروردند که سرمشق تاریخ بشری شدند، چنین اهتمامی، یعنی جذب، یعنی باورداشت توان‌مندی‌های طرف مقابل، اگر چنین نکنیم هم به نسل فعال و آینده‌ساز باخته‌ایم و هم قافیه‌ی درایت، کیاست و نیز کشورداری را:
پند است خطاب مهتران آن‌گه بند
چون پند دهند و نشنوی، بند نهند
