غلامرضا قدس- پایبند عدالت

تمام کسانی که با عشق و علاقه به جبهه رفتند و در دفاع از مام وطن جانانه جنگیدند و هزاران شهید از خود به جا گذاشتند هدف شان این بود که مردم این کشور در سایه استقلال – آزادی و جمهوری اسلامی که شعار همگانی روزهای انقلاب بود راحت زندگی کنند و در آسایش باشند. وقتی به مردم توجه شود و نیازهای مادی و معنوی آنها بر آورده و تامین گردد به شهدا هم توجه شده است شهدا و جانبازان و خانواده ایثار گران، همه در مجموعه ای به عنوان مردم شناخته می‌شوند. این مجموعه همان است که موفقیت های مربوط به انقلاب و جنگ و مقابله با توطئه های دشمن، مرهون فداکاری های آن هاست. اصلی ترین حرف حساب پیشگامان انقلاب و حتی بنیان گذار انقلاب همیشه این بود که مردم ولی نعمت هستند و مسئولان در هر رده و در هر زمان خادمان مردمند. مدیران و مسئولان باید در خدمت مردم باشند نه بر عکس. زنده نگهداشتن خاطرات و فداکاری ها و جان فشانی های رزمندگان در قالب انواع و اقسام کارهای هنری و ادبی و … لازم است اما مهم تر از اینها توجه به مردمی است که قوام کشور به آنهاست. برای پیشرفت در صنایع دفاعی هم باید تلاش مضاعف کنیم ولی همزمان باید به معیشت مردم هم توجه کنیم. اگر مردم نباشند یا در پیچ و خم های زندگی گرفتار روزمرگی باشند با صنایع پیشرفته ی نظامی از چه کسی می‌خواهیم دفاع کنیم؟ اگر مردم سرحال و با نشاط و متحد باشند به خوبی می‌توان از کیان کشور دفاع کرد و دشمن را از تجاوز بازداشت. دشمن به سرکوب کردن مردم ضعیف طمع می کند نه مردمی که از روحیه قوی -زندگی مناسب و اتحاد و انسجام برخوردارند. مردم هرگز بیش از حق خود مطالبه نمی کنند. توجه به مردم به معنای رعایت حق آنهاست. حق مردم اجرای عدالت است.
عدالت اقتصادی- عدالت سیاسی – عدالت فرهنگی – عدالت قضایی – عدالت اجتماعی و حقوق شهروندی.
مردم اگر ناراضی میشوند و اعتراض می کنند برای این است که شاهد تبعیض هستند. برداشتن تبعیض به معنای رعایت حق آحاد مردم بر مبنای عدالت است ما علاوه بر این که در پاره ای موارد عدالت را رعایت نمی کنیم حتی راضی نیستیم به بی عدالتی خودمان اعتراف کنیم. ضعف ها و انتقادها را نمی پذیریم. همه چیز را بی عیب و اشکال جلوه می دهیم و به نظر دیگران اهمیت نمی دهیم چون خود را و نظر خود را میزان و ملاک می‌دانیم. این نهایت بی توجهی به مردم است کارهای خوب و مثبت مسئولان در صورتی برای مردم جاذبه خواهد داشت که عدالت را در زوایای زندگی روزمره خود حس کنند. عدالت در تبیین هم باید رعایت شود. هر ساله از شهدا قدردانی هم میکنیم ولی حاضر نیستیم اولین کسی که کمر به خدمت شهدا و خانواده آنان و ایثارگران بست نام ببریم. ما اگر با این افراد زاویه سیاسی داریم چرا نقش شان را در جنگ و دفاع مقدس پنهان می‌کنیم؟ گاهی کار را در روا داشتن تبعیض به جایی رسانده ایم که حتی شهدا را هم به خوب و بد یا درجه یک و دو تقسیم کرده ایم. یکی را به عرش می رسانیم و دیگری را به زیر فرش می بریم. بعضی از فرزندان شهدا را تا بالاترین پُست های کلیدی ارتقا می دهیم ، بعضی ها را تحویل هم نمی گیریم. اگر کسی از این تبعیض ها فیلم بسازد چه فیلمی خواهد شد و چه کارنامه ای از خود به جا خواهیم گذاشت!
در پایان این که ما فرهنگ ناب اسلام محمدی (ص) را آن چنان که باید و شاید در رگ های جامعه جاری نکرده ایم. اگر این فرهنگ در جامعه جریان داشت، عده ای از مردم ما به جای اسطوره دانستن شهدا، فلان فوتبالیست خارجی را اسطوره نمی دانستند این نشان می دهد ما به اصلی ترین شاخصه ی جامعه که فرهنگ ناب اسلامی است توجه نکرده ایم.