دوستان ناباب ما

درست است که جهان و روابط بین‌الملل بر پای مولفه‌های قدرت می‌چرخد و هر ملت و کشوری که در جنبه‌های مختلف سیاسی، نظامی، اقتصادی و…  قدرت بیشتری داشته باشد بهتر و راحت‌تر می‌تواند در عرصه جهانی عرضه اندام کرده و نقش آفرینی نماید و منافع ملی خود را تامین کند ولی در این میانه پرفراز و نشیب و پرهیاهو کمی هم رسم دوستی در رفاقت باید رعایت شود تا دوستان و رفقای شفیق ما مصداق این شعر فارسی نشوند که
«این دغل دوستان که می‌بینی
مگسانند گرد شیرینی!»
آری، منظور ما دوستانی مانند چین است که نفت ما را به ثمن بخسی می‌برد، معادن ما را تاراج می‌کند، قرارداد مبهم ۲۵ ساله را به ما تحمیل می‌کند و از ما می‌خواهد محتوای آن شفاف نشود، جزایر سه گانه ما را بسان حاتم طایی به دیگران می‌بخشد و اخیرا نیز به توصیه آمریکا و به خاطر حمله حوثی‌ها به کشتی‌ها در دریای سرخ ایران را تهدید به قطع رابطه سیاسی و اقتصادی می‌کند و البته اوج دوستی خود را هم با آزار و اذیت و نابودی مسلمانان اویغور نشان می‌دهد و در مجموع شرایط را طوری نگه می‌دارد که هم دولت مردان ما بمانند و هم در وضعیت ضعف و انفعال باشند.
دوست دیگر ما روسیه است که تاریخ خیانت و تعدی به  کشورمان از جانب این همسایه شمالی فراوان است
و او هم در همراهی با چین حاتم بخشی  خود را نشان داد و از کیسه خلیفه جزایر سه گانه کشورمان را به دیگران بخشید.و ما را با لطایف الحیل در جنگی که با اوکراین و کشورهای غربی آغاز کرده بود کشاند و از طرفی به قراردادهای نظامی با ما یا عمل نکرد و یا ناقص اجرا کرد و داستان نیروگاه اتمی بوشهر و سوء استفاده‌های کلان از آن را هم همه می‌دانیم و حجم مبادلات اقتصادی ما هم روشن است که به نسبت ظرفیت‌هایی که از هر دو طرف وجود دارد در حداقل خود قرار دارد. و از سوی دیگر نیم نگاهی به دشمنان ما مانند اسرائیل دارد و نمی‌خواهد رضایت آنها را از دست بدهد و به همین خاطر نیروهای ما راحت‌تر از گذشته در سوریه ضربه می‌خورند و پدافند هوایی پیشرفته روس ها عمل نمی‌کند و لابد اجازه واکنش را هم علیه اسرائیل نمی‌دهد! که با این اوضاع ناخودآگاه به یاد صحبت ناصرالدین شاه می‌افتیم که به شمال ایران می‌روم انگلیس اعتراض می‌کند به جنوب می‌روم، روس اعتراض می‌کند، ای مرده شور این مملکت را ببرند که شاه آن نه به شمال می تواند برود نه به جنوب!
دوست صمیمی ما در آمریکای جنوبی یعنی ونزوئلا هم از وقتی چراغ سبز آمریکا برای کاهش تحریم‌ها به ویژه در مورد صادرات نفت را دریافت کرده خیلی آفتابی نمی‌شود و فاصله خود را با ما حفظ کرده است.
در شرق آسیا هم کره شمالی آنقدر درگیر مسائل و مصائب خود است که تازه رهبر آن کشور یادش آمده مردم کشورش مشکلات اقتصادی و معیشتی دارند و دنبال گره گشایی آنهاست!
دوستان و همسایگان شرقی ما یعنی پاکستان و افغانستان نیز  مشغول تربیت تروریست و صدور آنها به ایران هستند تا فجایعی مانند کرمان را دامن بزنند و اگر واکنشی از طرف ایران ببینند دوچندان پاسخ می‌دهند.
برخی همسایگان شمالی ما مانند آذربایجان پایگاه آمریکا و صهیونیست‌ها شده‌اند و برای ما رجز می‌خوانند و عراق دوست و همسایه غربی ما هم بدش نمی‌آید با آمریکایی‌ها و غربی‌ها هم پیاله شود و گاهی تهدیدهای مرزی و با پیام‌های سیاسی تهدیدآمیز از آن طرف به ما می‌رسد که شاید قدر دانی از نقش ایران در مهار تروریسم و هرج و مرج آن کشور باشد و در سوریه که هنوز خرشان از پل نگذشته بنای ناسازگاری دارند و شرایط برای حضورنیروهای ما ناامن شده است و البته روابط اقتصادی هم در حداقل قرار داشته و ترجیح می‌دهند با دیگران باشند!
لبنان به دنبال راهی است که نفوذ ایران را در آنجا کم کند و کشورهای عربی خلیج فارس و سایر کشورهای عربی هم تکلیفشان روشن است .
حال در اینجا این سوال مطرح می‌شود که چرا دوستان و همسایگان ما اینگونه هستند و ما جای پای محکمی در روابط بین‌المللی نداریم و اگر دوستانی هم داریم ناباب هستند.
شاید پاسخ همان جمله اندیشمندی باشد که گفت
دوستانت را به من معرفی کن تا بگویم کیستی،  بنابراین در گام اول باید در خودمان و سیاستگذاری‌هایمان واکاوی و کنکاش کنیم و با اصلاح سیاست‌های داخلی و بین المللی خود بیش از این زمینه سوء استفاده دیگران از ملک و ملت ایران را ندهیم.