در حاشیه‌ی حادثه‌ی اصفهان – به قلم سردبیر

حمله به تأسیسات نظامی اصفهان در شنبه‌شب، چه ارزش نظامی و اطلاعاتی داشته باشد و شبکه‌های معاند از آن‌چه اتفّاق افتاده بسیار بزرگ‌تر نشان دهند و چه کار ریز پرنده‌ها باشد یا پهپاد یا هر عامل دیگری، یک اصل در این‌جا مدلل است و این، آن‌که دشمن به تأسیسات نظامی مرکز ایران حمله کرده، در این‌جا ابعاد خسارت و فاجعه، کم یا زیاد، البتّه مهّم است امّا مهم‌تر آن‌که، این حمله و حملاتی نظیر این در ماه‌های گذشته، اقتدار پدافند هوایی ایران را زیر سوال برده و معلوم می‌شود ضمن آن‌که دشمن، خواه رژیم صهیونیستی باشد و خواه توأمان با آمریکا و یا اوکراین، یک نکته‌ی بسیار بااهمیّت و برجسته است، این‌که دشمن جرأت این را دارد که بازهم حمله کند لازم به تکرار است که از قدرت آمریکا یا اسرائیل نمی‌گوییم بلکه از جرأت‌شان می‌گوییم که این جرأت و جسارت را باید از موقعیّت متزلزل ما در داخل و در منطقه و جهان دید.
چیستی و علّت این حملات هم به چند عامل بازمی‌گردد که عبارت‌اند از: فعالیت‌های هسته‌ای، فعالیّت‌های موشکی و نیز حضور پهپادهای ایران در جنگ روسیه با اوکراین، هرچند هم که این حضور، هنوز نه صددرصد تأیید شده‌است و نه اراده‌ی ما در آن حاکم بوده به‌هرحال، روسیه، با خوی همیشگی خود به ما مستقیم و غیرمستقیم آسیب رسانده و بدبینی اروپا نسبت‌به ما سبب شده‌است که برخی از تحریم‌ها و نیز عملکرد قاطع پارلمان اروپا علیه سپاه نمی‌تواند به غیر از فشار بی‌حدّ ایرانیان خارج از کشور و عملکردهای داخلی، بی‌ارتباط با همدوشی ما با سیاست روسیه باشد. کاری که چین با تدبیر خود را کنار کشید امّا ما علی‌رغم تجارب تلخ تاریخی، ناخواسته همراه شدیم. به‌همین دلیل است که پای احتمالی اوکراین را در این حمله، رد نمی‌کنند. چنان‌که از قول مشاور رئیس‌جمهوری اوکراین نقل است که: «درباره‌ی انفجار تأسیسات نظامی اصفهان به ایران هشدار داده بودیم و از آن‌سو، «وال‌استریت ژورنال» با قاطعیت، اسرائیل را عامل این حمله می‌داند و نیز از بیان وزیر امور خارجه‌ی آمریکا نیز چنین می‌توان استنباط کرد که اگر با اسرائیل همکاری نکرده باشد، از این حمله بی‌خبر نبوده و در جریان این حمله از ناحیه‌ی هر کس خواه اسرائیل و خواه اوکراین، قرار داشته است چرا که زبان تهدیدش می‌گوید: جهت جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای، همه‌ی گزینه‌ها بر روی میز است. و پیامی هم که وزیر امور خارجه از طرف آمریکا آورده می‌تواند اتمام حجتّی در این زمینه باشد.
از طرفی، به‌غیر از مسائل عدیده و بحران‌های کمرشکن داخلی، موقعیّت منطقه‌ای ایران نیز به‌شدت تضعیف شده‌است. قراردادهای چین با عربستان، کره جنوبی با امارات، مثلث پاکستان، ترکیه، قطر، حادثه‌ی تلخ سفارت باکو و تخلّیه‌ی آن، سفر نخست‌وزیر عراق به فرانسه و دیدار احتمالی با بایدن در ماه‌های آینده و نیز استفاده از نام مجعول خلیج عربی به‌جای خلیج‌فارس علی‌رغم تأکید و تهدید ایران و نیز تمدید آتش‌بس یمن با عربستان و امارات و سفر روزهای آینده‌ی نخست‌وزیر هند به امارات و تشکیل مثلثی متشکل از هند، امارات و اسرائیل در رقابت با مثلث پاکستان و عربستان و ترکیه و رابطه‌ی تنگاتنگ اردوغان با الهام علی اوف و قرارداد نفتی افغانستان با چین و رشد ۹۰ درصدی صادرات افغانستان از آغاز استقرار طالبان در آن کشور و تک رقمی شدن میزان توّرم آن‌ها، همه و همه نشان از ناکامی‌های سیاسی و اقتصادی و تنهایی و تزلزل موقعیّت ما در منطقه و در جهان، علی‌الخصوص با خودمان در داخل کشور است و بحران‌های آب و گاز و گرانی و تورم و فقر و کسر بودجه و نشست‌های بیش‌از ۵۰۰ دشت معروف و شکست‌های پیاپی در تصمیمات اقتصادی و در یک قلم علی‌رغم جابه‌جایی رئیس بانک مرکزی با وعده و وعیدهای آن‌چنانی، هم‌اکنون تورم به اعلام مرکز آمار ایران 46/3 و نقطه به نقطه 51/3 و روزبه‌روز هم قشرهای بیش‌تری به زیر خط فقر سقوط می‌کنند و عجبا که عوامل حکومت هیچ باور آن را ندارند که راه را به ‌اشتباه آمده‌اند و اراده‌ی حکومت یکدست، درست سیاست‌گذاری نکرده و آن گذشت و روحیه را هم ندارد که فریاد بزند و بگوید: آن دوصد من استخوان که می‌بایست صد من بار بردارد، من نیستم و دراین‌میان، هیچ‌کس هم حاضر نیست تا مسئولیّت وضع موجود را برعهده بگیرد و از فرافکنی دست بردارد. و حال، آیا تا اوضاع چنین است نباید ناگواری‌هایی امثال انفجار اصفهان را لابد بدانیم و بپذیریم که هر چه با این تلّقی و سیاست، به پیش برویم، پرداخت هزینه‌های این ملّت چند برابر و کمرشکن و هستی سوز خواهد بود؟