«اظهار نظرهای غیر مسئولانه ، بسیارهزینه زاست»/ به قلم سر دبیر

بر بساط نکته دانان خود فروشی شرط نیست
یا سخن دانسته گوی ای مرد عاقل یا خموش
در فرهنگ ما به سنجیده گویی و بجا گفتن و سکوت مشروط، تاکید بسیار شده است چنان که در دیباچه ی گلستان آمده که:
اگرچه پیش خردمند خامشی ادب است
به وقت مصلحت آن به که در سخن کوشی
دو چیز طیره ی عقل است، دم فروبستن
به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی
سیاست مدار بزرگ عصر ما، معاون راهبردی رئیس جمهوری، محمد جواد ظریف تأکید کرد که اظهار نظرها در چارچوب منافع ملی و مصالح نظام صورت بگیرد زیرا بی توجهی در این امر مهم، منجر به محکومیت در بسیاری از دادگاه های دنیا شده است چون محاکم بین المللی از آن به عنوان سند محکومیت علیه ما استفاده می کنند.
البته در این مورد بارها محکوم شده ایم و پول های ما را نیز به عنوان جریمه مصادره کرده اند که با تاسف بسیار نمونه های این محکومیت ها و مصادره ها طبق فهرست های موجود، کم نیست. در این زمینه باید گفت که دنیای توسعه یافته برای پیشرفت خود، تمهیدات و مبانی ای را در دستور کار خود قرار داده است که یکی از آنها طبقه بندی در علوم و تعیین ارکان در شرح وظایف است و ممکن نیست کسی جز در چارچوب مسئولیت و وظایف خود سخن بگوید و اظهار نظر کند؛ منصوب سخنگو و روابط عمومی های نهادها و سازمان های ما نیز به نوعی گرته برداری از نظام اداری دنیای پیشرفته و توسعه یافته است هرچند که ما باز هم عدول می کنیم و در چارچوب نمی مانیم و خارج از اختیارات و موضوع به اظهار نظر می پردازیم که در این مورد سخن عبرت آموز و نغز شهید محلاتی، بسیار نکته آموز و وافی به مقصود موضوع این یادداشت است. آنجا که از او پرسیدند در مدت مسئولیت خود به عنوان نماینده ی امام در سپاه، از اقدامات خود را باز کن کن ، گفت: در این مدت سعی کردم بسیاری از مجتهدان مقلد شوند ! پاسخی قابل تامل در نه توی یک فرهنگ !
متاسفانه اساس بر همین عادت مذموم است که می گویند ایرانی ها، همه یا پزشک اند و یا حقوق دان و یا هر دو! چون کافی است که موضوع حقوقی پیش بیاید که بی درنگ، حاکم و محکوم را پیش چشم مان می آوریم و چنانچه سر دردی از عزیزی عنوان شود، تجویز دارویی و تشخیص بیماری، بی هیچ شبهه ای کف دست بیمار خواهیم گذاشت
و خوش مزه تر آن که اگر شما در این سمت پیاده رو از عابری ساعت یا نشانی جایی را بپرسید، از آن سوی خیابان جواب میگیرید بدمان نیاید، این از عادت های ما ایرانی هاست در حالی که مدام هم شعار می دهیم «ز ارباب ، ادب ، دریاب آداب»
حل ، خود داوری کنید در جامعه ی ما چقدر از سیاست و روابط بین الملل و اقتصاد و… بی هیچ تخصصی سخن گفته شده تا آنجاکه که عوامل مسئول کشور اعلام کرده اند که اظهارات فلان، شخصی بوده است و مورد تأیید ما در سیاست خارجی نیست در اینجا باید پرسید که این بی ربط و بدون مسئولیت سخن گفتن و هزینه تراشی برای نظام و منافع ملی و مصالح کشور برای چیست و چرا اظهار نظر بی مورد جرم حقوقی تلقی نمی شود؟ چرا باید اجازه داد هر بلند گو به دستی منویات نظام و سیاست کشور را به دنبال هیجاناتی احساسی خود بکشاند؟
دهها سال پیش، سینمایی در تهران فیلم «ژنرال پاتن» را بر روی صحنه آورد، نظامی نابغه ای که در نبردهای خود افتخار بسیار نصیب گویا کشور فرانسه نمود اما هر جا که با مطبوعات سخن گفت به زیان منافع ملی کشور تعبیر شد به همین علت، ممنوع المصاحبه گردید. در آن فیلم، موضوع و پیام اصلی این بود که نظامی ها در امور سیاست نه دخالت و نه اظهار نظر نمایند. مگر آن که بیانی شخصی تلقی شود نه آن که ربطی به نظام سیاسی کشور داشته باشد.
خوش بختانه، در قانون اساسی جمهوری اسلامی و هم تأکید بنیان گذار انقلاب اسلامی، نظامیان ایران از دخالت در امور سیاسی، منع شده اند که این اصل و این رویه برای همیشه باید در کلام و بیان مطمح نظر باشد و علت وجود سخنگو و دبیر و روابط عمومی هم در دستگاه ها بر همین موضوع حکایت دارد و دلیل است