تسلیم، تدبیر یا نرمش قهرمانانه ؟/ نگاه روز/به قلم سردبیر

براستی که در این شرایط ، همه در زمین زدن ما کمربندهای خود را محکم کرده و در مرز ننگ ونام محصور مان نموده اند این جاست که می اندیشیم چه باید کرد؟ بویژه آن که تفکر خود محور وا پس گرا از بلایی که بر سر این مرز و بوم آورده است، هنوز هم نمی خواهد دست بردارد، تفکر نوک دماغ بینی که نمای صدور این واپس گرایی را در داخل و خارج تبلیغ و قصد ترویج هم دارد و با لودگی و عدم شناخت روابط بین المللی و بیگانه در تعامل و ایجاد روابط متقابل به دیواری خیالی به دور ایران بزرگ می اندیشد.
امروز، استکبار جهانی به سر کردگی آمریکا و دست آموزی به نام اروپا، هم می خواهد کار ایران را یکسره کند و هم افکار عمومی را از جنایات ضد بشری خود منحرف نماید و در این میان با تاسف بسیار، هستند دولت مردانی و مسند نشینانی که در خواب خوش متوهمانه به سرمی برند. مورد بارزش اظهار نظر رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس است که نه سیاست جهانی را می شناسد و نه موقعیت ما را آن چنان که هست می داند !و با تاثر بسیار، این طیف با نادیده گرفتن تجارب مسلم تاریخی، هنوز هم به فضا سازی های شرق دل گرم هستند و با عدم شناخت سیاست بین المللی ‌دچار هذیان سیاسی شده اند به همین علت در این موقعیت حساس با این لودگی ، چند سوال ، ضرور به نظر می رسد:
۱ -آیا عملکرد چین و روسیه در جنگ ۱۲ روزه، نباید موجب تنبه و بیداری شده باشد؟
۲- آیا در پای ۶ قطعنامه ی شورای امنیت علیه ما، امضای چین و روسیه نیست؟
۳- آیا به یاد می آوریم که روسیه در مذاکرات برجام چه کرد؟ و سرانجام این مکانیسم ماشه به پیشنهاد این برادر شمالی در برجام گنجانده شد؟
۴- آیا به این نتجه رسیده ایم که هم غرب و هم شرق می خواهند کار ایران مزاحم هژمونی خود را در منطقه یکسره کنند؟
۵- آیا شعار انقلابی و اصول مدون قانون اساسی بر مبنای سیاست نه شرقی و نه غربی نبود و آیا اقرار به این انحراف بنیاد بر باده داریم؟ و … اما علی رغم همه ی پیگیری ها و مذاکرات پرهزینه، سرانجام به پیشنهاد تروئیکای اروپا و حمایت و فشار آمریکا، مکانیسم ماشه با رای منفی شورای امنیت سازمان ملل به ریاست کره جنوبی در دفع تحریمهای ایران، به تصویب رسید و قرار بر این است که نهایی شود. در این صورت، تمامی تحریم های لغو شده، دوباره برقرار و اجرای آن برای تمامی دولتهای جهان الزامی خواهد شد و شک نکنید که هم اعضای «شانگهای» و هم «بریکس» به سبب حفظ منافع ملی و مصالح کشور خود، چنان که پیش از هم تجربه شده، اجرا خواهند نمود. به هر حال همان گونه که در مقدمه گفته شد کیان ایران به سختی به مخاطره افتاده است و چاره ای جز تدبیر و نرمش قهرمانانه جهت برون رفت از این خود پیله ی خود تنیده نداریم. از طرفی تسلیم و انفعال در مقابل استکبار نیز به معنای پنبه شدن همه ی آن نتایجی است که رشته ایم. خوشبختانه ایران بزرگ و تجربه آموخته و سرد و گرم چشیده، اگرسنجیده و اصولی عمل کند ،باز هم می تواند در مرگ و زندگی ،راه زندگی را با اراده و استقامت پولادین برگزیند منوط به آن که :
۱-در داخل با درک موقعیت خطیر خویش «ید واحده» بوده ، با اعتنام فرصت ، اختلافهای حزبی و جناحی را کنار بگذاریم و غایت ما حفظ ایران باشد.
۲ -عفو عمومی و آشتی ملی در این شرایط می تواند از ایران بزرگ ، بنیان مرصوص غیر قابل نفوذ و شکستی بسازد.
۳- سیاست خارجی را یک کاسه کنیم و از کارهای موازی بپرهیزیم و از یاد نبریم و اعتراف کنیم که وجود نهادهای موازی، چه هزینه های سنگینی بر کشور عارض کرده است، نهادهایی که به جای ایفای وظایف، مشغول خنثی کردن کار یکدیگر هستند.
۴ -ریس جمهوری را با اختیار کامل روانه ی مجمع عمومی سازمان ملل کنیم تا طرفهای مقابل باور کنند که مسئول مجازی مقابل آنها ننشسته است و امضای وی امضاست و تصمیم ایشان اراده ی همه ی ایران است.
-۵- ترمیم کابینه و تجدید نظر در آن بعد از یکسال تجربه و پاسخ ندادن «وفاق» ، خواست تمامی کسانی است که دولت پزشکیان را بر سر کار آورده اند و بنا به مساعی خودشان و هزینه ای که داده اند می خواهند مساعی آنان مصروف سربلندی،تعالی و توسعه ی ایران شود.
-۶- رئیس جمهوری باید با اعتماد به نفس، با ور کند که شخص اول اجرایی کشور در سیاست داخلی و نماینده ی اول ایران در مناسبات بین المللی است و براین «هیئت» و «وزانت» در روابط متقابل حاضر شود تا جایگاه ایران محفوظ بماند